7 Cudów Świata Pojedynek – recenzja #7

Osobom, które grały w 7 Cudów Świata będzie dużo łatwiej opanować interfejs gry, gdyż ikony i symbole wykorzystane w Pojedynku są takie same lub bardzo podobne. Pozostali poświęcą troszeczkę więcej czasu na ich zapamiętanie.

My grafikę z 7 Cudów już znaliśmy, ale wspomagaliśmy się arkuszem z podsumowaniem zasad np. podczas interpretacji znaczenia żetonów postępu. Trudno też było od razu zapamiętać ułożenie kart w poszczególnych epokach.

Pierwsza rozgrywka zakończyła się zwycięstwem naukowym mojego przeciwnika. Mnie za to brakło jedno pole do zwycięstwa militarnego, co pięknie obrazuje naszą obopólną ignorancję dla siły wroga 🙂 Nauczyło nas to zwracać większą uwagę na ruchy konkurenta. Kolejnym razem już staraliśmy się nawzajem blokować swoje poczynania przy jednoczesnym rozwijaniu własnych miast. Wtedy dopiero poznaliśmy jak bardzo ważne jest wzajemne przeszkadzanie sobie (podbieranie a nawet niszczenie kart) i przekładanie „unieszczęśliwiania” przeciwnika nad budowę własnej potęgi.

1. Przygotowujemy grę według instrukcji.
2. Przeprowadzamy etap wyboru cudów
3. Gracze naprzemiennie wybierają jedną z aktualnie dostępnych kart (karta dostępna to taka, która nie jest przykryta innymi kartami) i ją zagrywają (wznoszą budowlę, odrzucają lub budują cud)
4. Epoka kończy się wraz z pozyskaniem przez gracza ostatniej przygotowanej karty; wtedy należy ułożyć karty wg wzoru z kolejnej epoki i kontynuować grę.

Szczegółowe zasady przeczytasz TUTAJ

Plusy

Wśród największych zalet dwuosobowej wersji 7 Cudów Świata należy wymienić dynamikę rozgrywki (nie ma tutaj raczej mowy o przestojach i długim oczekiwaniu na decyzję ze strony przeciwnika) oraz potrzebę kontrolowania zarówno poczynań swoich, jak i przeciwnika. Ciekawie rozwiązano też możliwości zwycięstwa i sposób pozyskiwania kart. Jasna instrukcja i proste zasady sprawiają, że łatwo jest wytłumaczyć je tym, którzy grają po raz pierwszy.

Negatywna interakcja dla mnie również stanowi zaletę, ale ta cecha Pojedynku nie każdemu przypadnie do gustu. 

Minusy

Pojedynek kreowany na planszowy must have ma w moich oczach pewne wady. Dla przykładu, irytowała mnie konieczność rozkładania kart w określonej konfiguracji na początku każdej epoki. Mam też wrażenie, że tytułowe cuda zostały tutaj zepchnięte na boczny tor. Sama tematyka cywilizacyjna jest nieistotna, grafiki świetnie do niej nazwiązują, ale ja nie czułam wcale tego, że rozwijam starożytne miasto. Dokładałam po prostu kartę do karty zachowując porządek kolorystyczny.

Zwycięstwo militarne kojarzy mi się z walką, wojną, bijatyką – tutaj natomiast sprowadza się do „przepychania” pionka na stronę przecwinika. Sama nazwa ” pion konfliktu” powoduje u mnie lekkie rozczarowanie, bo o żadnym rozstrzyganiu sporu nie ma mowy.

Nie jest jednak prawdą to, że Pojedynek w ogóle mi się nie podoba! Lubię tę grę, ale w umiarkowany sposób. Po prostu uważam, że jej znaczenie w świecie planszówek jest zdecydowanie przecenione i istnieje wiele lepszych gier na 2 osoby. 

Stałe kryteria oceny wyglądają natomiast nastepująco:

• wygląd – świetne, kolorowe grafiki znane wielu osobom z 7 Cudów Świata, komponenty trwałe i solidnie wykonane
• regrywalność – bardzo duża, podczas przygotowania epok zawsze musimy odrzucić część dostępnych w grze kart, zatem rynek z każdą rozgrywką będzie się zmieniał
• proste zasady – łatwe do opanowania także dla początkujących; jeszcze łatwiejsze gdy miało się do czynienia z pierwowzorem
• stosunek jakości do ceny – Pojedynek kupicie za 70-140zł; trzeba przyznać, że to ogromna rozpiętość cen. Według mnie 70 zł jest całkiem w porządku, natomiast 100 i więcej zł to już lekka przesada
• tylko dla par  – to dla mnie ani plus, ani minus. Ta gra została po prostu tak skonstruowana.

7 Cudów Świata Pojedynek to u mnie

6/10

TUTAJ sprawdzisz, jak oceniam gry

ZAPASOWY NOTES DO DRUKU jeśli skończy Wam się ten dołączony do gry

WARIANT SOLO opisany na blogu Plansz Solo